Σπατάλες δισεκατομμυρίων ευρώ καλύπτονται πίσω από τη συζήτηση και τις καθυστερημένες έρευνες για τις μίζες της Siemens (και άλλων...) προς το πολιτικό σύστημα. Την ίδια ώρα που οι βουλευτές διαπιστώνουν (δήθεν έκπληκτοι) πως μεγάλοι προμηθευτές του δημοσίου είχαν διαβρώσει πλήρως τους αρμοδίους για την προστασία του δημοσίου χρήματος, όπως οι πολιτικοί προϊστάμενοι και τα υπηρεσιακά στελέχη υπουργείων, οι πάντες ασχολούνται με τα 50 - 100 εκατ. ευρώ που μοιράστηκαν την τελευταία 20ετία. Ετσι παραλείπουν να αναφέρουν πως οι μίζες ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου και στην ουσία επέτρεψαν τη διασπάθιση δεκάδων δισ. ευρώ από εργολάβους και άλλα καρτέλ στα οποία συμμετείχαν ισχυροί εγχώριοι και διεθνείς όμιλοι.
Η πολιτική τάξη εμφανίζεται διατεθειμένη να υπολογίσει, μέχρι ...ευρωλεπτού, τις μίζες που έλαβαν διάφοροι ατυχείς πρώην υπουργοί ή βουλευτές που έχουν πέσει εδώ και χρόνια στην ξέρα της αφάνειας. Ομως, ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, δείχνουν διατεθειμένες να προχωρήσουν σε πραγματικό απολογισμό του κόστους αρκετών από τα "πανηγύρια" των δύο τελευταίων δεκαετιών, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα μεγάλα έργα υποδομής (Εγνατία, ΠΑΘΕ, σιδηρόδρομοι, κλπ) και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ).
Στα περισσότερα "πανηγύρια" συμμετείχαν και όσοι σήμερα εμφανίζονται ως διακινητές μαύρου πολιτικού χρήματος (Siemens, κλπ). Η μίζα ήταν το εισιτήριο για το μεγάλο πάρτι...
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα: Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ουσιαστικός απολογισμός του πραγματικού κόστους το οποίο υπολογίζεται σε επίπεδα κοντά στα 15 δισ., όταν το 2000 προβλέπονταν πως θα κυμανθεί κοντά στα 2,7 δισ. ευρώ. Και το τεράστιο κόστος για την ελληνική οικονομία (σε σύγκριση με τα περιορισμένα οφέλη, τις εγκαταστάσεις που "σαπίζουν" αναξιοποίητες, κλπ) είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Το δημόσιο επιβαρύνθηκε ακόμα περισσότερο επειδή τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια ολοκλήρωσης των ολυμπιακών έργων επέτρεψαν σε διάφορους αετονύχηδες να ξεψαχνίσουν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα: Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε ουσιαστικός απολογισμός του πραγματικού κόστους το οποίο υπολογίζεται σε επίπεδα κοντά στα 15 δισ., όταν το 2000 προβλέπονταν πως θα κυμανθεί κοντά στα 2,7 δισ. ευρώ. Και το τεράστιο κόστος για την ελληνική οικονομία (σε σύγκριση με τα περιορισμένα οφέλη, τις εγκαταστάσεις που "σαπίζουν" αναξιοποίητες, κλπ) είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Το δημόσιο επιβαρύνθηκε ακόμα περισσότερο επειδή τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια ολοκλήρωσης των ολυμπιακών έργων επέτρεψαν σε διάφορους αετονύχηδες να ξεψαχνίσουν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Είναι χαρακτηριστικό πως ολυμπιακά έργα ανατίθονταν με σχεδόν μηδενική έκπτωση (0,1%!), οι υπερβάσεις ήταν κοινός τόπος, ενώ ακόμα και σήμερα ορισμένα δεν έχουν αποπληρωθεί. Κορυφαίο παράδειγμα η ανάθεση, 12 μήνες πριν τους Αγώνες, της επέκτασης του προαστιακού στο τμήμα Σιδηροδρομικό Κέντρο Αχαρών - Πειραιάς στην κοινοπραξία ΑΚΤΩΡ - ΤΕΡΝΑ - Siemens με μηδενική έκπτωση. Υποτίθεται πως το έργο θα παραδίδονταν σε οκτώ μήνες, δηλαδή πριν τους Ολυμπιακούς. Εχουν περάσει σχεδόν οκτώ χρόνια και ουδείς γνωρίζει πότε θα ολοκληρωθεί και πόσο θα κοστίσει (βλ. σχετικό ρεπορτάζ).
Η τακτική του "μαύρου κουτιού" δεν εφαρμόστηκε μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και σε κρίσιμα έργα που απορρόφησαν δεκάδες δισ. ευρώ τα τελευταία χρόνια, όπως οι οδικοί άξονες (Εγνατία Οδός, ΠΑΘΕ), το σιδηροδρομικό δίκτυο και διάφορα προγράμματα του ΚΠΣ.
Ουδείς γνωρίζει, για παράδειγμα, πόσο κόστισε η Εγνατία Οδός η εκμετάλλευση της οποίας πρόκειται να παραχωρηθεί σε ιδιώτες. Ο Σ. Λαμπρόπουλος, για αρκετά χρόνια ανώτερο στέλεχος της Εγνατίας Οδού ΑΕ, που διαχειρίζεται τα έργα στον οδικό άξονα, είναι σήμερα Γεν. Γραμματίας Συγχρηματοδοτούμενων Εργων στο υπουργείο Υποδομών. Αντίστοιχη η εικόνα και στο σιδηροδρομικό δίκτυο, για την αναβάθμιση του οποίου σπαταλήθηκαν περί τα 15 δισ. αλλά ούτε το τμήμα Αθήνα - Θεσσαλονίκη δεν υποστηρίζει πλήρως ηλεκτροκίνηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου