"Αρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα όρνια που ξεσηκώθηκαν απ' τη μαρκίζα του νοσοκομείου των φτωχών, όπου λαγοκοιμόταν πάντα"...
"Το Σαββατοκύριακο τα όρνια μπήκαν, απ' τα μπαλκόνια, στο Προεδρικό μέγαρο, κατέστρεψαν με τα ράμφη τους τις συρμάτινες σίτες στα παράθυρα και ταρακούνησαν με τα φτερά τους το στάσιμο χρόνο εκεί μέσα και, τα ξημερώματα της Δευτέρας, η πόλη ξύπνησε από λήθαργο αιώνων με μια χλιαρή, απαλή αύρα που ανάδινε αποφορά κάποιου σπουδαίου νεκρού και σαπίλα μεγαλείου. Μόνο τότε τολμήσαμε να μπούμε χωρίς πολιορκία, όπως ήθελαν οι πιο αποφασιστικοί, στα μισογκρεμισμένα τείχη, οχυρωμένα με πέτρα, χωρίς να ρίξουμε με βοϊδολαιμαριές την κύρια είσοδο, όπως πρότειναν άλλοι, γιατί ήταν αρκετή μια σπρωξιά για να υποχωρήσουν, με τους μεντεσέδες τους, οι σιδερόφραχτες πόρτες που στα ηρωικά χρόνια είχαν αντέξει στις μπομπάρδες του Γουίλιαμ Δαμπιέρ. Ηταν σαν να μπαίναμε σε ατμόσφαιρα άλλης εποχής, γιατί ο αέρας ήταν πιο αραιός στα πηγάδια με τα ερείπια από το απέραντο λημέρι της εξουσίας και η σιωπή ήταν πιο παλαιά και τα πράγματα μόλις που ξεχώριζαν μέσα στο εξασθενημένο φως."
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: "Το φθινόπωρο του πατριάρχη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου